وقتی که با توجه به کهولت سن استاد،از ایشان خواسته می شد بیشتر استراحت کنند،می فرمود ند:

«همان روز اول طلبگی بر پیشانی خود نوشته ام که وقف اسلام هستی؛

لذا نباید در این جسم که متعلق به اسلام است،تصرف شخصی کرد.»

(فرازی از بیانات علامه سید مرتضی عسکری)

در مسیر زندگی با فراز و نشیب های گوناگون روبه رو شده،در محیط های رنگارنگ قرار گرفته ام ولی پیوسته حس می کردم که دست نا پیدایی مرا از هر پرتگاه خطرناک نجات می دهد و جاذبه مرموزی مرا از میان هزارها مانع بیرون کشیده و به سوی مقصد هدایت می کند.

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست                 که از آن دست که می پروردم می رویم

در اوایل تحصیل که صرف و نحو اشتغال داشتم علاقه زیادی به ادامه تحصیل نداشتم و از این روی هر چه می خواندم نمی فهمیدم و چهار سال به همین نحو گذراندیم.پب از آن یکباره عنایت خدایی دامنگیرم شده عوضم کرد و در خود یک نوع شیفتگی و بی تابی نسبت به تحصیل کمال حس نمودم.به طوری که از همان روز تا پایان ایام تحصیل که تقریبا تا هفده سال طول کشید هرگز نسبت به تعلیم و تفکر،درک خستگی و دلسردی نکردم و زشت و زیبای جهان را فراموش نموده و تلخ و شیرین حوادث را برابر (مساوی)می پنداشتم.بساط معاشرت غیر اهل علم را به کلی برچیدم.در خورد و خواب و لوازم دیگر زندگی به حداقل ضروری قناعت نموده،باقی را به مطالعه می پرداختم.بسیار می شد(وبه ویژه در بهار و تابستان)که شب را تا طلوع آفتاب با مطالعه می گذرانیدم و همیشه درس فردا را شب پیش مطالعه می کردم و اگر اشکالی پیش می آمد با هر خودکشی بود حل مینمودم وقتی که به درس حضور می یافتم از آنچه استاد می گفت قبلا روشن بودم و هرگز اشکال و اشتباه درس را پیش استاد نبردم.                                                                                                                          (فرازی از زندگی علامه طباطبائی )

به همت ژرفا از مدرسه بقیع