ای تنهاترین معلم زندگی ام، باور کن سخت است منطق بی تو بودن را بفهمم.

باور کن سخت است سیرتت را بدون صورتت بخوانم.

باور کن کلاسهایمان بی تو سرد وتاریک اند.

باور کن اساتید ما هم بی تو گم شده دارند.

باورکن آسمان چشمهایمان هرروز پر از امید به عشق دیدار تو ،بردر کلاس انتظار می کوبد.

ووقتی تو را نمی بیند مایوس و ناامید روضه ی حضرت عباس (علیه السلام) را زمزمه می کند.

باور کن سخت است، وقتی مقابل اسم ما که خود را کشته ی عشقت می خوانیم حاضر می خورد امانام تورا مفرد مذکر غایب نوشته اند. دست و دلمان می لرزد.

ای تنهاتری معلم زندگی ام ،باور کن سخت است منطق بی تو بودن را بفهمم.