رمضان راهی برای نوشدن ، فرمانی برای تجدید ساختار ، آن هنگام که سیستم وجود ما در کارکرد یک ساله درجا می زند ، به نوعی هنگ می کند .
رمضان دوباره تازه شدن و تجربه بهار را در خزان و سرمای رفتارهای ما در زندگی با دقایق مبارک خود از عنایت رحمانی در وجودمان جریان می دهد .
در دنیایی که همه روابط انسانی در حوزه های خرد و کلان با نفع و سود معنا می شود و به جهت تنوع انگیزه هاومبادی جوامع به دوبخش بهره مند و قربانی تقسیم می شوند ،این رمضان است که انسان ها را به فهم دقیق و مجدد آغوش امن خدا فرامی خواند .فرمان می دهد که برای همه دعا کنیم ، برای همه بخواهیم ، شادمانی را ، حتی برای رفتگان .لباس را برای همه ،غذا را برای همه گرسنگان و غنا را برای همه فقیران ،اصلاح را برای اشتباهات همه. .
در رمضان سود جور دیگری معنا می شود و انسان آرام می گیرد ،در می یابد که در زندگی با صاحب اصلی خود در آمیزد ،از تحقیر و اسارت خود و از دست دادن اصالت و کرامت خویش درس بگیرد .
زندگی را در معنای اصلی آن بیابد؛ تازه با همه یافته ها بسیار محترمانه او به مهمان یاد می شود و در این مهمانی باشکوه
اینجاست که رمضان هم نو می کند و هردم طراوت می بخشد .انسان سبک می شود ،گویی بالی به او داده اند تا بهتر مفهوم فراز را درک کند ،تفاوت ن را با ماندن و فرود بفهمد ، حالا خود انتخاب کند ، سبک مهمانی و میزبانی خاص خاص است . در عین اینکه نهای تنها دعوت شده ای ، اما در میز پذیرایی به وسعت هستی به مهمانی خوانده ششده ای .
میلیون ها هم آیین تو در کنار سفره همراه تو میخورند و می آشامند و هر مقدارکه که تمیزز تر کنار سفره نشسته باشی ، از این مهمانی بیشترلذت می بری ، بیشتر پر می شوی .هیچ کیف و کیسه ای خالی بر نمی گردد زیرا سفره ، سفره رمضان الکریم است و مهمانان ، ضیوف الرحمن .
آغاز هر افطار وسحر و بانگ اذان روزانه اوج دریافت سهم انسان ها از این آزادگی درونی است.
همه شوق دارند ،گویی همه با سرعت دراوج آرامش در وجود خود می دوند ،
همه چیز در سکوت اتفاق می افتد اوج هیاهوست اما همه آرامند ……
حرکت در در سریع ترین زمان اتفاق می افتد از بستر زمین تا اوج آسمان همه حواس انسان فعال تر از همیشه می شوند . کمی فرصت یافته اند تا با دقت بیشتری ببینند و بیابند به خاطرهمین تمرکز به درون سطح اشتباهات ،بی ادبی ها ،فراموشی ها ، جرم ها ،فروکش می کند ، انسان می فهمد بودن او را …
انسان درک می کند نظارت او را …
از خود به او و از او به خود و حالا اگر تربیت شد با او به دیگران به خاک ، به آسمان ، به گل، به پرنده، ادب و عشق می ورزد .
رمضان فاصله را برای درک ذره ای از اسرار غیب کم می کند .
انسان را از گنگی ها در می آورد برای همین رمضان ماه مبارکی است که یک شب آن ارزش عمر هشتاد ساله دارد .
اگر اتفاقی که قرار است برای انسان بیافتد محقق شود یعنی او یک شبه هشتاد سال را می پیماید .
اگر دستگاهی بیاید ،چیزی اختراع شود که بتواند فریاد در سکوت وجدان ها را در غروب افطار و آرامش سحر ، به رخ جهان مادی انسانهای مادی بکشد . بشریت در دارالتعلیم رمضان به آرامشی که در همه ادوار در جستجوی آن بوده است دست می یابد و از خود خواهد پرسید که چگونه همه توانمندی های خود را برای کسب سود ناپایدار به جان خریده است ، و از لذت و سبکی بی پایان این مهمانی محروم شده ؟ چگونه می تواند با آموزش های رمضان سبک زندگی خود را بازتعریف نماید .

انسان مسلمان ، رمضان گوارایت باد .