درروایاتی از معصومین آمده است که پیامبر اسلام ( ص ) پس از طلوع فجر، با نغمه ی خاصی قرآن را تلاوت می فرمودند که زنگوله نامیده می شد و تأثیر عمیقی بر روحیه ی مستمع بر جای می گذاشت. عده ای نیز آن را حجاز می دانند. سایر پیامبران بزرگ الهی نیز برای راز و نیاز با خداوند، نغمات مخصوصی داشته اند، از جمله نغمه ی راست منسوب به حضرت آدم (ع)؛ گوشه ی حسینی در بیات، منسوب به حضرت ابراهیم و داوود علیهما السلام [ رجب نژاد، 37:1379 ].
از ائمه ی معصوم، امام کاظم (ع) خوش صداترین مردم در قرائت قرآن بود. آن حضرت به هنگام قرائت بسیار محزون می شد و می گریست، به طوری که محاسن مبارکش به اشک آغشته می شد و شنوندگان نیز به سبب قرائت توأم با حزن آن جناب می گریستند [ ملاتقی، 59:1381 ].
پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) در خصوص چگونگی به کارگیری الحان و نغمات در تلاوت قرآن کریم می فرمایند:
قرآن را به صورت عرب بخوانید و از آهنگ ها و الحان اهل فسق و گناهکاران بپرهیزید. پس از من اقوامی می آیند که هنگام خواندن قرآن، صدا را مانند غنا، نوحه خوانی و سرود خواندن رهبانان بغلطانند که از حنجره ی آنان تجاوز نمی کند و قلوبشان واژگون است و هم چنین مردمی که رویه ی آنان برایشان شگفت آور و خوشایند باشد [ بیگلری، 283:1372 ].