پدرم همچون سایر علمای اسلام معتقد بود که تعلیم بدون تزکیه،ابتر و نافرجام است و چون زاهدترین و معروف ترین روحانی آن زمان،به جز مرحوم آیت الله غروی،مرحوم آیت الله فرسیو(رضوان الله تعالی علیهما)بود،پدر م مرا نزد وی برد تا اولین درس را تیمناُ و تبرکاُ در محضر او بیاموزم.آن بزرگوار با تلقین (بسم الله الرحمن الرحیم)و درس اول جامع المقدمات،بنده را به شاگردی پذیرفت و همراه حدیث«اول العلم معرفة الجبار و آخر العلم تفویض الامر الیه»تزکیه را نیز به سراسر وجودم اشراب کرد.یادش گرامی و یادش جاوید باد آن مرد الهی که لذت نوشیدن معارف الهی را از کوثر صادقین به ما چشاند و در ابتدای فراگیری علم،معرفت پروردگاری را به ما آموخت که جبر هر شکسته ای و جبران هر نقیصه ای در دست آن کامل محض است.

(فرازی (از زندگانی حضرت آیةالله العظمی جوادی آملی)