مرحوم حاج شیخ عباس قمی; در احوال حضرت صادق(علیه السلام )می­نویسد: «… و آن جناب کثیرالحدیث و خوش مجالست و کثیرالفوائد بود. و هرگاه می­خواست بگوید: قال رسول­الله( صلی الله علیه و اله وسلم )رنگش تغییر می­کرد؛ گاهی سبز می­گشت و گاهی زرد، بحدی که نمی­شناخت او را کسی که می­شناخت او را …

مولف گوید که خوب تامل کن در حال حضرت صادق(علیه السلام )در تعظیم و توقیر او از رسول خدا( صلی الله علیه و اله وسلم )که در وقت نقل حدیث از آن حضرت و بردن اسم شریف آن جناب، چگونه حالش تغییر می­کرده با آن که پسر پیغمبر و پاره تن اوست، پس یاد بگیر این را و با نهایت تعظیم و احترام، اسم مبارک حضرت رسول ( صلی الله علیه و اله وسلم )را ذکر کن و صلوات، بعد از اسم مبارکش بفرست و اگر اسم شریفش را در جائی نوشتی، صلوات را بدون رمز و اشاره، بعداز اسم مبارکش بنویس و مانند بعضی از محرومین از سعادت به رمز «ص» و یا «صل» و به نحو آن اکتفا مکن؛ بلکه بدون طهارت اسم مبارکش را مگو و ننویس و با همه اینها باز از حضرتش معذرت بخواه که در وظیفه خود نسبت به آن حضرت کوتاهی نمودی و به زبان عجز  ولا به بگو:

                                                  هزار مرتبه شویم دهان به مشک و گلاب             

                                                هنوز نام تو بردن، کمال بی ادبی است.»