اضطراب و اندوه بر سراسر مدینه سایه افکنده بود .

یاران پیامبر (ص) با چشم هایی اشکبار و دل هایی پر ازغم و اندوه در خانه پیامبر (ص) جمع شده بودند،بیش از چندساعتی از زندگی پر فروغ پیامبر (صلی الله علیه واله ) در این دنیا باقی نمانده بود .

پیامبر (صلی الله علیه واله )همانند نوری است که روشنایی عالم از اوست .ایشان برای انسانها نگران از آینده مشعل قرآن و ولایت را برای لحظات تاریک و پراضطراب دنیا به یادگار گذاشتندچنانکه فرمودند :«انی تارکم فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی اهلبیتی فانهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض اما امروز در کوچه های ظلمانی تاریخ ناله ای پیچیده است که دل زمین و زمان را به درد می آورد .

تنها باید به ندایی که از مدینه می آیدگوش فرا داد که امام حسن (علیه السلام ) همان امام صبور و رئوفی است که نیشتر سکوت در روز و شب های مدینه بر قلب مبارکش زخم می زندهمان امانت پیامبر (صلی الله علیه و آله ) که آن حضرت در میان نامرد مردمان آن زمان وپس از آن به ودیعت گذاشته بود .هم او که پیامبر گرامی اسلام او را می بوئید و می بوسید .

امروز منافقان و کوردلانی که در پیله های سیاه مخفی شده اند از پیله به در آمده و میوه شجره طیبه طوبی را مسموم می کنند .امروز باید چشم ها را بازکرد و دانست که از هر پیله ای پروانه ای زیبا به در نمی آید و گاه باید به یاد آورد نکند مانیز همچنان در پیله غفلت خود بمانیم و ندانیم که تولا و تبری جز با عمل نشان داده نمی شود .

به قلم کیمیا از مدرسه بقیع