گاهی باید “آینه” برداشت و در"خلوت خویش"، به چهره ی درون نگاه کرد و نیک و بد و زشت و زیبای آن تامل داشت.

تفکر و خلوت همان آیینه ی سه بعدی است که طول و عرضش “محاسبه” و"مراقبه” است و عمقش “معرفت نفس". در این آیینه ، راحت تر و بی واسطه تر می توان به تماشای سیمای اخلاق نشست و به خود نمره داد.

خلوت سازنده فرصتی است برای گردش درکوچه پس کوچه های روح،برای بررسی زشت و زیبای عمل ، برای مرور در صفحات” کارنامه ی زندگی” .

بهاری است برای روییدن گا توبه و انابت در باغچه ی بندگی.

در اتاق خلوت که از عطر تفکر سازنده مملو است، میان ما و خدا مسافتی نیست. باید با “گام دل” رفت تا به “کام دل” رسید و دریافت که” از رگ گردن بود نزدیک تر با ما،خدا”

قلمرو قلب ما، هم می تواند"مهبط نور” باشد، هم"جولانگاه شیطان". تعیین آن نیز با خود انسان است که تا چه حد ، عاشق “معروف” باشد و گریزان از"منکر".