امام صادق علیه السلام فرمودند :

اجعل قلبک قرینا براً و ولداً واصلاً و اجعل علمک والداً تتبعه

و اجعل نفسک عدواً تجاهده واجعل مالک عاریهً تردها .

«قلبت را دوست و همراه نیکوی خود و چون فرزندی که از او راضی هستی قرار بده و علمت را پدری که از او اطاعت و پیروی میکنی و نفست را چون  دشمنی که با او جهاد می کنی و مالت را امانتی که روزی آن را پس خواهی داد »

انسان اولا باید قلب خود را اصلاح نماید به گونه ای که مثل یک دوست با او معاشرت داشته باشد و از جانب قلب هیچ نگرانی نداشته باشد و هرچه گفت بداند این قلب خیر او را می خواهد و به او خیانت نمی کند .همچنین به قلبت چنان توجه کن که گویی به فرزند خود توجه می کنی ؛یعنی مواظب باش قلبت دچار تزلزل و تخریب نشود .

ثانیا : باید از علمی که میداند از راه صحیح تحصیل شده و سودمند است تبعیت کند .

ثالثا : نفس را دشمن شماره یک خود بداند و از جهاد با او یک لحظه هم غفلت ننماید .

رابعا : مال را امانتی بیش نداند و بر این اعتقاد باشد که روزی باید مال را بگذارد و برود .

اگر چنین اعتقادی حاصل شد دیگر دنیا برایش معنای دیگری پیدا می کند یعنی انفاق می کند ، صدقه می دهد ،خمس و زکات می پردازد و به خاطر دنیای زودگذر به کسی اندک ظلمی را روا نمی دارد .