پرنده ای ناچیز و محبوس در قفس جسم برای حرکت به سویت ،بال های ظریف اش لرزیدن گرفته است. نه برای اینکه از قفس تن پرواز کند و درجهان پهناور بال و پر بگشاید چرا که زمین و آسمان با آن همه پهناوری ، جز قفسی بزرگتر برای این پرنده شیدا نیست؛او می خواهد و می نالد تا آغوش بارگاه بی نهایت خود رادر همین هستی که تجلی گاه عظمت جلال و جمال توست باز کنی و او را به سوی خودت بخوانی !

این چشم نیاز را که به سویت دوخته ام تو به من عنایت فرموده ای، پس مرا دریاب و تفکر و شناخت معبودم را که کسی جز تو نیست بر من عطا کن!

چرا که امام محمد باقر علیه السلام می  فرمایند

                    تدبیر برترین مظهر عقل است و تفکر عالیترین مراتب عبادت