عرفه ،گل واژه ای بارانی که روح را غرق نور می کند، زمزمه عاشقانه خالقی است که جان ها را طراوت می بخشد و غزل معرفت خوبان  خداست.

عرفه ،سرود مهربانی پروردگاری است که مهربان ترین انسان برایش سروده و نجوای آشنای هر بنده ای قرار داده است.

آری دعای عرفه تفسیر ”مِن حبلِ الورید“1 است و مصداق آیه ”لاتَقنَطوا من رحمة ا…“2

عرفه پناهگاهی است برای کویر دلتنگی ها و عرفات مکانی عظیم و آغوشی گرم.