روزی نزدیک ظهر،به منزل شهید((رجایی))رفتم.صدای اذان که شنیده شد،ایشان از جا برخاستند و برای اقامه نماز آماده شدند.ایشان را صدا زدند که غذا آماده است و سرد می شود.اگر اجازه می فرمایید،بیاورم.شهید(رجایی)در همان حال فرمودند:(خیر،بعد از نماز).نگاهی به صورت آرام و چهره متبسم شهید(رجایی)انداختم.با لبخند به من گفت:(عهد کرده ام هیچ وقت قبل از نماز ناهار نخورم.اگر هم زمانی ناهار را قبل از نماز خوردم و نماز را اول وقت نخواندم،فردایش را روزه بگیرم.)ایشان همیشه می فرمودند:(به کار بگویید وقت نماز است،به نماز نگوییدکار دارم.)به نقل از: غلامعلی افروز،ص51

جناب آقای حاج علی حاج فتحعلی می گفتند:زمانی به جهت مشاغل کسبی مجبور به مسافرت به کشورهای آلمان،فرانسه،انگلیس و سوریه شدم و برای اینکه از غذاهای آنجا مصرف نکنم مقداری کنسرو با خود برداشتم،در این موقع خدمت آقای مجتهدی که در مشهد بودند رسیده و به ایشان عرض کردم،اجازه می دهید به این کشورها مسافرت کنم؟فرمودند:بله آقاجان،اگر شما نروید پس چه کسی برود؟سپس به ایشان عرض کردم،در این مسافرت چه کنم که درمانده نشوم و در امان باشم؟فرمودند:به حرم حضرت امام رضا علیه السلام بروید و به ایشان عرض حال کنید،من هم به حرم مطهر مشرف شدم و به حضرت عرض حال نمودم،وقتی خدمت آقای مجتهدی بازگشتم ایشان گفتند:حضرت می فرمایند:به هر کشوری که رسیدید،هر روز دو رکعت نماز توسل به حضرت ولی عصر علیه السلام بخوانید.

وقتی به آلمان ،فرانسه وانگلستان رفتم،هرروزنمازتوسل رامی خواندم وکارهایم خیلی سریع انجام می گرفت،تااینکه به سوریه آمدم وباخودگفتم :اینجا کشور سوریه است و سرزمین مسلمانان!و احتیاجی به نماز توسل نیست،هنگامی که می خواستم از سوریه به ایران بیایم ،به فرودگاه رفتم تا یک ماه تمام پروازهای ایران مسدود شده است وقتی به هتل برگشتم،بسیار ناراحت بودم که ناگهان ملهم شدم نماز توسل به حضرت را بخوانم.

فورا برخاستم و دو رکعت نماز توسل به حضرت را خواندم و مجددا به فرودگاه رفتم،همین که به فرودگاه رسیدم گفتند:یک پرواز ویژه برای ایران گذاشته شده است و من متوجه شدم که این به برکت نماز توسل به حضرت ولی عصر علیه السلام بوده است.(لاله ای از ملکوت،سیری در زندگی حاج شیخ جعفر شوشتری،تالیف حمید سفید آبیان،ص181)

حضرت امام در نخستین شب ورود به شهر (پاریس)،در آپارتمان کوچکی اقامت کرد.هنگام خواب به اتاق خود رفت.ساعت دو بعد از نیمه شب که به وقت (نجف)چهار و به وقت تهران چهار و نیم بعد از نیمه شب بود،از اتاق بیرون آمد،وضو گرفت و برگشت.هنوز چهار ساعت به اذان صبح مانده بود.یکی از اطرافیان می گوید:تعجب کردیم که چرا ایشان زودتر از خواب برخاسته است.صبح معما حل شد،زیرا امام فرمود:اینجا چه طور است؟دیشب هر چه نشستم که صبح شود نماز بخوانم،هوا روشن نشد،مشخص گردید که ایشان به عادت هر شب مطابق به افق نجف اشرف دو ساعت به اذان صبح مانده برای نماز شب برخاسته است.خدمتشان گفتیم،افق اینجا با عراق دو ساعت اختلاف دارد.فرمود:بیایید ساعت مرا درست کنید.ک:(نماز نشان بندگی)دکتر سید حسین اسحاقی 

کسی اینجاست!

صحبت بی مورد زن ها با نا محرم را ضروری نمی دیدند.مثلاً در خانه خودشان وقتی یکی از نوه های پسرشان مکلّف می شد،دیگر با آنها در یک اتاق نمی نشستیم.جالب اینکه وقتی ما پیششان بودیم نمی گفتند که ما از اتاق بیرون برویم،به او می گفتند بیرون برود.یا اگر من پهلوی ایشان بودم و نوه مکلف شده شان که مثل پسر خودم بود می خواست وارد اتاق شود می گفتند:(کسی اینجاست.)

تقسیم شبها برای نگهداری فرزندان

خانم می گفتند که چون بچه ها،شب ها خیلی گریه می کردندو تا صبح بیدار می ماندند،امام شب ها را تقسیم کرده بودند،یعنی مثلأ2ساعت خودشان از بچه نگهداری می کردندو خانم می خوابیدند و 2ساعت خودشان می خوابیدند و خنم بچه ها را نگه می داشتند.فرزندان امام هم تعریف می کنند که آقا با آن ها بازی می کردند،یعنی بعد از تمام شدن درس،ساعتی را به بازی با بچه ها اختصاص می دادند تا کمک خانم در تربیتِ بچه ها باشند.

حتی یک دقیقه وقت تلف شده نداشتند

در تمام ساعات شبانه روز حتی یک دقیقه وقت تلف شده و بدون برنامه ی از قبل تعیین شده نداشتند . با توجه به شرایط سنی و میزان فعالیتی که داشتند ، باز هم ساعات خاصی را در سه نوبت ( هر کدام بین نیم تا یک ساعت ) به اهل منزل اختصاص داده بودند که هر کدام از ما ، که مایل بودیم خدمتشان می رسیدیم .

در این ساعات معمولاَ ، فکراً و روحاً توجه شان به خانواده بود ، هر سؤالی می کردیم ، بدون جواب نمی گذاشتند . هیچگاه خودشان ، ابتدا مسائل را مطرح ، نمی کردند . می خواستند از این وقت ، اعضای خانواده استفاده کرده و بر حسب ضرورت مسائلشان را عنوان کنند . اگر سؤالی را به دلیل کمبود وقت پاسخ نمی دادند ، حتماً در خاطرشان بود که فرصت مناسب دیگری پاسخ دهند.

به نقل از خانم فرشته اعرابی ( نوه امام) 

ملا حسینقلی همدانی

مرحوم ملاحسینقلی همدانی، در راه رسیدن به مقصود خود، از هیچ کوششی فروگذار نکرد و یأس و ناامیدی را به

آستانه زندگی خود راه نداد. او کوشش فراوانی نمود تا در مسیر سیر و سلوک به مقصود خود برسد. خود ایشان

می فرماید: در کنار مرقد شریف امام علی علیه السلام ، در گوشه ای نشسته بودم. کبوتری بر زمین نشست و تکه نانی

بسیار خشکیده را به منقار گرفت و هر چه به آن نوک زد، خرد نشد. کبوتر به پرواز درآمد و رفت. پس از مدتی، بازگشت

و به سراغ نان رفت و چند نوک به آن زد، ولی شکسته نشد. باز پرواز کرد و بعد از مدتی برگشت، بعد از چند مرتبه،

رفت و برگشت تا سرانجام آن نان را با منقارش خرد کرد و خورد.

همین استقامت و همت کبوتر،برای من درس مهمی شد و گویی به من الهام گردید که در راه رسیدن به هدف، باید

همت کرد. با اراده و همت، دنبال سیر و سلوک را گرفتم و به مقصود و مراد خود رسیدم.

او که عارفی فرهیخته بود در مناجاتش با حضرت حق چنین می فرماید:

 خداوندا، تو می دانی چه گناهانی کرده ام و چقدر بر نفس خود بی اعتدالی روا داشته ام. خدایا، بر من خشم مگیر که

طاقت خشمت را ندارم و از من در رنجش مباش که تحمل رنجیدگی تو را ندارم.

منبع: زندگی نامه ی علما

به همت روستا پیشه طلبه ی سال دوم

به همت حمزه لوی طلبه ی سال دوم

 حاج شیخ عباس قمی

صدرالعلما برای آقای محدث زاده فرزند مرحوم محدث قمی نقل کرده که سالی مرحوم حاج شیخ عباس شب ها در تربت حیدریه منبر می رفت،مردی می آید و به ایشان اظهار فقر می کند و تقاضای کمک می کند. حاج شیخ عباس می فرمایند:صبر کن من روی منبر می گویم و مردم کمک می کنند.

حالا آن ارادت و علاقه شدید تربتی ها به ایشان از یک طرف و این که او از روی منبر به مردم بگوید به مستمندی کمک کنید از طرف دیگر، پیداست که همه بدون تامل کمک می کردند، ولی ایشان روی منبر می گویند اما حتی یک نفر هم چیزی به آن فقیر نمی دهد.

حاج شیخ در باره این جریان فرموده بودند:

علت این بود که من به فقیر گفتم، به اینها می گویم و به تو کمک می کنند و روی علاقه ای که به من داشتند، اطمینان به این کارداشتم ولی خداوند به من عنایت فرمود و مرا متنبه کرد که تا ما نخواهیم همان مریدهای کذا و کذا هم به حرف تو اعتنا نمی کنند.

الحمد لله الذی یفعل ما یشاء ولا یفعل ما یشاء غیره

زندگی نامه ی علما

به همت روستاپیشه طلبه ی سال دوم