اگر گفته شود:در صورتیکه ترس از دشمن،او را به غیبت و پنهان شدن واداشت،چرا پدرانش که امامان پیش از او بودند غیبت نکردند.با اینکه همه آنان در حالت تقیه و ترس از دشمنان شان بسر می بردند؟

بر پدران بزرگوار او علیهم السلام هیچ ترسی از دشمنان شان نبود،زیرا همواره تقیه می کردند و از تظاهر به امام بودن سرباز می زدند و امامت و پیشوایی را از خود نفی می کردند.در حالی که همه خوف و ترs متوجه امام زمان علیه السلام است،به خاطر اینکه ظهور و قیامش با شمشیر خواهد بود،و همه را به خویش و امامت خود فرا می خواند،و با هر کس که با او مخالفت نماید به جهاد بر می خیزد.پس چه نسبتی بین خوف و ترس او از دشمنان،با خوف و ترس پدران بزرگوارش علیهم السلام از آنان می تواندباشد؟کسی نمی تواند قائل به تساوی این دو خوف باشد یا حتی نسبتی بین آن دو برقرار سازد،مگر از روی بی دقتی و کم توجهی.(امامت و غیبت از دیدگاه علم کلام،ترجمه المقنع،سید مرتضی علم الهدی،ص60)