”لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَبْتَغُوا فَضْلاً مِنْ رَبِّكُمْ فَإِذا أَفَضْتُمْ مِنْ

عَرَفاتٍفَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ اذْكُرُوهُ كَما هَداكُمْ وَ إِنْ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّين“.1

‏گناهى بر شما نيست كه از فضلِ پروردگارتان طلب كنيد.و هنگامى كه از«عرفات» كوچ كرديد، خدا را نزد«مشعَر الحرام« ياد كنيد! او را ياد كنيد همان طور كه شما را هدايت نمود و قطعاً شما پيش از اين، از گمراهان بوديد.

 نخستین مرحله همان وقوف در عرفات است که از نیمه روز نهم ذی الحجه تا غروب آفتاب در آنجا توقف می نمایندسپس از آنجا به سوی معشرالحرام حرکت می کنند.

در نامگذاری سرزمین ”عرفات“ به این نام جهات گوناگونی ذکر کرده اند،گاه گفته اند هنگامی که پیک وحی خداوند جبرئیل مناسک حج را در آنجا به ابرهیم علیه السلام نشان داد،ابراهیم علیه السلام فرمود:“عرفتُ،عرفتُ“ (شناختم ،شناختم) بنابراین آنجا را عرفات گفتند.

بعضی دیگر گفته اند این داستان برای آدم علیه السلام واقع شد و بعضی گفته اند که آدم و حوّا در آن سرزمین یکدیگر را پیدا کردند و شناختند و بعضی گفته اند:زائران خانه خدا در آنجا یکدیگر را می بیند ومی شناسند وتفسیرهای دیگر…

ولی بعید نیست این نامگذای اشاره  به حقیقتی دیگر داشته باشد و آن این است که،سرزمین عرفات،محیط بسیار آماده ای برای معرفت پروردگارو شناسائی ذات پاک اوست. و به راستی آن جذبه معنوی و روحانیکه انسان به هنگام ورود به عرفات پیدا می کند با هیچ بیان و سخنی قابل توصیف نیست-تنها باید رفت و مشاهده کرد- همه یک شکل،همه یکنواخت،همه بیابان نشین،همه از هیاهوی شهر و از هیاهوی دنیای مادی و زرق و برق اش رها شده، در زیر آن آسمان نیلی، در آن هوای آزاد و پاک از آلودگی گناه، در آنجاکه فرشته وحی پرو بال می زند،در آنجا که از لابلای نسیم اش صدای زمزمه جبرئیل و آهنگ مردانه ابراهیم خلیل علیه السلام و طنین حیات بخش پیامبر اسلام صلی ا…علیه و اله و مجاهدان صدر اسلام شنیده می شود .

در این سرزمین خاطرانگیز که گویای دریچه ای به جهان ماورای طبیعت در آن گشوده شده انسان نه تنها از نشئه عرفان پروردگار سرمست می شود و لحظه ای با زمزمه تمام خلقت هماهنگ می گرددبلکه در درون وجود خود،خودش را هم که عمری است گم کرده و به دنبالش می گردد پیدا میکند و به حال خویشتن نیز عارف می گردد ومی داند او آن کسی نیت که شب و روز در تلاش معاش حریصانه، کوه و صحرا را زیر پا می گذارد وهرچه می یابد عطشش فرو نمی نشیند، می یابد گوهر دیگری در درون جان او نهفته است که او در حقیقت همان است. آری این سرزمین را عرفات می نامند.

 خداوند تو را می خواند… پس نزدیکتر شو وبشناس! همانگونه که مولایت حسین بن علی علیه السلام شناخت و قربانی شد.