قرآن کریم و پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در تربیت انسان به تقویت بعد روحی او از طریق دمیدن ایمان در وجودش، اهتمام ورزیده اند، زیرا وقتی ایمان انسان و رابطه او با پروردگارش قوی شد انرژی روحی او آزاد می شود و نیروی شگرفی در اختیارش می نهد که در جسم و روان او تاثیر عظیمی می گذارد و ضعف یا بیماری او را بهبود می بخشد. نعمان بن بشیر حدیثی از پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) نقل کرده که درآن آمده است:

” دربدن پاره ای است که اگر آن فاسد شود همه بدن فاسد می شود. آن پاره، دل است".

براساس این حدیث، اصلاح انسان با اصلاح خود از درون، یعنی همان اصلاح دل، آغاز می شود، و راه آن هم ایمان به خدای یکتا و تقرب به او از طریق تقوا و عبادات و طاعات است. بنابراین، هرگاه دل انسان درست شد واز ایمان به خدای یکتا و عشق به پرستش او آکنده گشت، انسان درست می شود و رفتارش بهنجار و اخلاقش زیبا می گردد.

مادام که دل انسان با فطرت سلیم و تکمیل شده با شریعت آسمانی مطابقت داشته باشد انسان هنجارمند و برخوردار از بهداشت و سلامت روانی خواهد بود اما هرگاه انسان تحت تاثیر عوامل نامناسب محیطی که دل را از فطرت سلیم و مستقیم منحرف می سازند، قرار گیرد، به بیماری دل، یعنی همان بیماری روانی، دچار می شود.

بنابراین، ایمان به خدای یگانه و پرستش او به درستی رفتار می انجامدو موجب پیشگیری از انحراف و نابهنجاری وبیماری روانی و هم چنین درمان آن ها می شود، زیرا مومنی که به دین خود پایبند است در کلیه گفتارها و کردارهایش خدا را در نظر دارد و ایمانش او را از انحراف و ناهنجاری حفظ می کند و ازبیماری روانی نگاهش می دارد.

به همت باران طلبه ی مدرسه ی بقیع

حدیث وروانشناسی/محمد نجاتی/مترجم: حمید رضا شیخی/ص 303و304