دشت غـــوغا بود، غـــوغا بود، غــوغا در غدیر |
مــــــوج میزد سـیل مــــردم، مثل دریا در غدیر |
تشنگیها بود و توفان بود و شــــن بود و غبار |
محشری از هر چه با خود داشت صحرا، در غدیر |
کاروان آرام و بیتشــــویش، لنگـــر میگرفت |
تا بگیــــــرد کاروانســـالارشــان جـــــــا در غدیر |
گردها خوابید کـــم کــــم، کاروان خاموش شد |
تا پیمبــــر خــــود چه خواهـــــد گفت آیا در غدیر |
تا افــــق انبـــوه مــــردان صحاری بود و دشت |
و ســــکوتی، تا کنــــد آن مــــرد، لب وا در غدیر |
مـــرد اما با نگاهــی گــــرم در چشمان شوق |
جستجــــو میکـــرد محبوبــش علی را در غدیر |
پس به مردان عرب فرمود: بعد از من علیست |
هــــر که من مولای اویــــم اوست مولا در غدیر |
گــردها خوابیده بـــود و کاروان خامـــــوش بود |
خـــوانده میشـــد انتهای قصــــهی ما در غدیر |
در شکــــوه کاروان آن روز با آهنـــــگ زنـــــگ |
بیگمان باری رقــــم میخــــورد فـــردا در غدیر |
ای فــــراموشان باطل! ســـر به پایین افکنید! |
چـــون پیمبر دســـــت حق را بـــــرد بالا در غدیر |